Περιαρθρίτιδα ώμων

Ο πόνος στον ώμο ονομαζόταν για πολλά χρόνια από τους Χειρουργούς Ορθοπαιδικούς «περιαρθρίτιδα» του ώμου. Σχεδόν όλοι οι ασθενείς που επισκέπτονταν τον γιατρό με πόνο στον ώμο έφευγαν με τη διάγνωση «έχεις περιαρθρίτιδα του ώμου». Τα φάρμακα (αντιφλεγμονώδη), οι ενέσεις (κορτιζόνη) και η φυσιοθεραπεία είναι οι συνήθεις γενικές οδηγίες προς τους ασθενείς, καίτοι συχνά δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Και τούτο είναι λογικό καθώς δεν υπάρχει πάθηση με το όνομα περιαρθρίτιδα. Ο όρος είναι γενικός και δηλώνει παθολογία στην περιοχή του ώμου. Σαν να λέμε δηλαδή οσφυαλγία (πόνος στη μέση) ή πονοκέφαλος. Δεν καθορίζουμε την αιτιολογία της πάθησης, αλλά το σύμπτωμα! Η εξέλιξη της Χειρουργικής Ορθοπαιδικής και η εξειδίκευσή της στις επιμέρους υποειδικότητες οδήγησε στην πληρέστερη κατανόηση και εξήγηση των παθολογιών της περιοχής. Έτσι, σήμερα γνωρίζουμε, ότι τα περισσότερα προβλήματα του ώμου πηγάζουν από βλάβες, κυρίως στα μαλακά μόρια (μυϊκές ομάδες, σύνδεσμοι και τένοντες) και λιγότερο από οστική συμμετοχή. Τα νοσήματα αυτά είναι δυνατόν να ταξινομηθούν σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:
Τενοντοπάθεια των στροφέων
Αστάθειες (πρόσθια, οπίσθια, πολυαξονική)
Αρθρίτιδες
Άλλες, περισσότερο σπάνιες, παθολογίες που προκαλούν πόνο στον ώμο είναι οι νεοπλασίες, οι φλεγμονές καθώς και διάφορα αίτια από τον αυχένα, το άνω άκρο και τις άλλες γειτονικές περιοχές, που αντανακλούν τον πόνο στην περιοχή του ώμου.
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις παθήσεις του ώμου, πρέπει να έχουμε μια σαφή γνώση της ανατομικής της περιοχής. Ο ώμος σχηματίζεται από το άνω τμήμα του βραχιονίου, που ονομάζεται κεφαλή και την ωμοπλάτη. Το σημείο επαφής του βραχιονίου με την ωμοπλάτη λέγεται ωμογλήνη, σχηματίζει τη γληνοβραχιόνιο άρθρωση και είναι η κύρια άρθρωση του ώμου. Στην άνω περιοχή, της άρθρωσης ευρίσκεται μια οστική απόφυση που λέγεται ακρώμιο. Μεταξύ της γληνοβραχιονίου, αρθρώσεως και του ακρωμίου υπάρχει μια ομάδα μυών, που λέγονται στροφείς του ώμου
(rotator cuff), καταφύονται στο άνω τμήμα του βραχιονίου και έχουν σαν ενέργεια την απαγωγή – ανύψωση του άνω άκρου και την έξω -έσω στροφή. Οι μύες αυτοί είναι ο υπερακάνθιος, ο υπακάνθιος, ο υποπλάτιος και ο ελάσσον στρογγύλος μυς και αποτελούν ενιαία ομάδα μυών. Πρακτικά, διαχωρίζουν τη γληνοβραχιόνιο άρθρωση από την ευρισκόμενη κάτω του ακρωμίου κοιλότητα, που αποτελεί τον υπακρωμιακό χώρο. H γληνοβραχιόνιος άρθρωση και ο υπακρωμιακός χώρος αποτελούν κλειστές κοιλότητες και φυσιολογικά δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Αυτό αποτελεί σημαντική γνώση, που είναι χρήσιμη στη διαφορική διάγνωση των παθολογιών του ώμου.
ΔΙΑΓΝΩΣΗ - ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η διάγνωση των παθήσεως του ώμου βασίζεται στη λήψη πλήρους ιστορικού και σωστή κλινική εξέταση. Στα αρχικά στάδια μιας παθολογίας στον ώμο έχουμε πόνο στη κίνηση αυτού. Αργότερα, ο πόνος γίνεται μόνιμος, βασανιστικός και περιορίζει σταδιακά την κίνηση του ώμου. Η νυκτερινή επιδείνωση είναι πιθανή, αφυπνίζοντας τον ασθενή. Στις περιπτώσεις ρήξεως των στροφέων εμφανίζεται σαφής μείωση της έξω στροφής του ώμου. Τα διαγνωστικά τεστ επιβεβαιώνουν τη διάγνωση, ενώ είναι σε θέση να ανιχνεύσουν την πιθανή ρήξη των στροφέων. Μία άλλη χρήσιμη διαγνωστική δοκιμασία είναι η τοπική έγχυση τοπικών αναισθητικών φαρμάκων (ξυλοκαΐνης) στον υπακρωμιακό χώρο, που θα ανακουφίσει τον πόνο και θα επιτρέψει την κίνηση του ώμου, στην τενοντίτιδα και το σύνδρομο πρόσκρουσης, σε αντίθεση με τη ρήξη των στροφέων, όπου θα παραμείνει η αδυναμία απαγωγής και έξω στροφής.
Αντίθετα, οι ασθενείς με αστάθεια του ώμου, εμφανίζουν πόνο κυρίως στη έντονη δραστηριότητα και μείωση