Τενοντίτιδα

Τενοντίτιδα ονομάζουμε τις μυοσκελετικές φλεγμονές των τενόντων στον άνθρωπο. Είναι μια αρκετά επώδυνη και συχνή πάθηση που προκαλεί πόνο και επηρρεάζει σημαντικά την κινητικότητα και την ισχύ των μυών,  κάτι που προκαλεί μεγάλες δυσκολίες στις καθημερινές δραστηριότητες του ασθενή.
Η πιο συχνή αιτία τενοντίτιδας είναι η υπερδραστηριότητα κάποιου μυός ή μυικής ομάδας. Ο πιο σύνηθες λόγος ανάπτυξης τενοντίτιδας είναι η απότομη άσκηση ή κάποια συνεχιζόμενη μακρόχρονη μη φυσιολογική κίνηση. Ο τένοντας αδυνατεί να προσαρμοστεί στα επίπεδα της νέας δραστηριότητας, και αυτό οδηγεί με την σειρά της σε φλεγμονή και τενοντίτιδα.
ΟΙ τένοντες του δικέφαλου βραχιονίου, των εκτεινόντων και των καμπτήρων του καρπού, των προσαγωγών του ισχίου είναι οι πιο συνήθεις στην εμφάνιση της πάθησης.
Στην θεραπευτική αγωγή της τενοντίτιδας περιλαμβάνονται ασκήσεις καθώς και φαρμακευτική αγωγή με μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα τα οποία χαρακτηρίζονται για την διπλή τους δράση, δηλαδή ανακουφίζουν από τον πόνο και ταυτόχρονα βοηθούν στην μείωση της φλεγμονής.

Το είδος της φαρμακευτικής αγωγής πάντοτε καθορίζεται απο τον εκάστοτε ιατρό και η ενημέρωση του φυσιοθεραπευτή εφ'οσον ο ασθενής λαμβάνει κάποια, κρίνεται απαραίτητη. 

Σκοπός της φυσικοθεραπείας είναι η αναλγησία και η εκγύμναση των επηρρεαζόμενων μυών, ώστε να μπορούν να επανέλθουν στην συνηθισμένη τους κατάσταση. Για την επίτευξη αυτών χρησιμοποιούνται μεθόδοι όπως η ηλεκτροθεραπεία, laser, ultrasound και πρόγραμμα ασκήσεων προσαρμοσμένο στον κάθε ασθενή, το οποίο παρέχει σταθεροποίηση της περιοχής, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι πιθανότητες επανεμφάνισης του προβλήματος.

Είδη τενοντίτιδας 

Τενοντίτιδα υπερακανθίου/ Ρήξη του υπερακανθίου τένοντα με εναπόθεση αλάτων ασβεστίου

Τενοντικές αλλοιώσεις εκφυλιστικής φύσεως σε συνδιασμό με το χρόνο και την συνεχόμενη καταπόνηση του μέλους, οδηγούν στην συγκέντρωση αλάτων ασβεστίου στον τένοντα του υπερακανθίου σε ηλικίες των 25-30 χρονών.

Φυσικοθεραπεία Τενοντίτιδας υπερακανθίου

Η θεραπεία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι συνήθως συντηρητική. Γίνεται συνδυασμός φαρμακοθεραπευτικής αγωγής με άμεση χορήγηση ισχυρού παυσίπονου και έγχυσης κορτικοειδών μαζί με  φυσικοθεραπεία.  Στόχος της φυσικοθεραπείας είναι η αναλγησία με μεθόδους όπως tens, laser, κρουστικός υπέρηχος, εγκάρσια μάλαξη και κινησιοθεραπεία. Στη συνέχεια και αφού επιτευχθεί αναλγησία τότε εφαρμόζεται πρόγραμμα εκγύμνασης του μέλους ώστε να υπάρξει πλήρης αποκατάσταση.

Τενοντίτιδα υπερακανθίου χωρίς εναπόθεση αλάτων ασβεστίου

Συχνός τραυματισμός αθλητών ( ρίψη, άρση βαρών κτλ) και ατόμων που πραγματοποιούν καταπόνηση στους  μύες του ώμου στρέφοντας ή κάμπτοντας το χέρι τους εξώστροφά με κάμψη πάνω από 90 μοίρες.
Υπάρχει πόνος κατά τις κινήσεις και κυρίως στις εκτεταμένες κινήσεις χειρός με άλλα πιθανά συμπτώματα μυϊκούς σπασμούς, έντονη τάση, τοπικός πόνος με απλή επαφή και μυϊκή αδυναμία. Ακόμα παρουσιάζεται έντονος πόνος στο άνω μέρος του δελτοειδή που επηρρεάζει το βραχίονα κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Φυσικοθεραπεία

Η θεραπεία συνήθως δεν αντιμετωπίζεται χειρουργικά αλλά ακολουθείται ένας συνδυασμός ακινητοποίησης του αντίστοιχου μέλους καθώς και αναλγητικής φυσικοθεραπείας.
Εάν δεν αντιμετωπιστεί ή η θεραπεία παραμεληθεί τότε η πάθηση γίνεται χρόνια και η ίαση της γίνεται εξαιρετικά δύσκολη.
Χειρουργική επέμβαση πραγματοποιείται σε πολύ επίμονες καταστάσεις, όπου ο πόνος παραμένει και μπορεί να οφείλεται σε ένα μεγάλο ποσοστό, σε μερική ρήξη του τένοντα.

Ρήξη του υπερακανθίου τένοντα

Ρήξη σημαίνει η διακοπή της ανατομικής συνέχειας του τένοντα συνήθως ύστερα απο τραυματισμό. Οι ρήξεις του υπερακανθίου μπορούν να ταξινομηθούν σε οξείες, χρόνιες και  εκφυλιστικές, αναφορικά με την αιτία του τραυματισμού και σε μερικές η ολικές ανάλογα με την έκταση της βλάβης. Σε αθλητές συνήθως εμφανίζονται οξείες και χρόνιες ή μερικές και ολικές ρήξεις . Οι ρήξεις μπορεί να συνοδεύονται απο εξάρθρημα ή μετατοπισθέν κάταγμα του μείζονος βραχιονίου ογκώματος.
Η επαναλαμβανόμενη καταπόνηση της μυοτενόντιας ένωσης που ξεπερνάει την αντοχή του ιστού προκαλεί μικροτραυματισμό και φλεγμονή. Η βλάβη χειροτερεύει αν η επαναλαμβανόμενη τάση ξεπερνάει τον ρυθμό αποκατάστασης των ιστών. Η μυϊκή αδυναμία και η κόπωση καθιστούν τους ιστούς επιρρεπείς στον τραυματισμό τους στο συγκεκριμένο σημείο.

Συνήθως εμφανίζεται πόνος στο σημείο της βλάβης και ανάλογα με την έκταση της και περιαρθρικά του ώμου. όπως και πόνος κατά τον ύπνο και ειδικά όταν ο ασθενής ξαπλώνει πάνω στον προσβεβλημένο ώμο. Σε ολική ρήξη, παρουσιάζεται πλήρης αδυναμία ανύψωσης στο πλάι του χεριού(απαγωγή). 
Σε πλήρη ρήξη του υπερακάνθιου τένοντα, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι το άκρο μπορεί να διατηρηθεί ακίνητο σε θέση απαγωγής πάνω από 120 μοίρες, αλλα σε μικρότερο ύψος παρατηρείται αιφνίδια πτώση.

Φυσικοθεραπεία

Η θεραπεία σε νεαρά άτομα είναι συντηρητική με φαρμακευτική αγωγή και ακινητοποίηση του μέλους για μικρό χρονικό διάστημα.
Χειρουργική αντιμετώπιση γίνεται μετά από αποτυχία της συντηρητικής θεραπείας και μετά εφαρμόζεται φυσικοθεραπευτική αντιμετώπιση.
Στόχος της φυσικοθεραπείας είναι η αναλγησία, η απόκτηση πλήρους κίνησης και η αποκατάσταση της μυϊκής αδυναμιας.